Biały owczarek szwajcarski

                                         BIAŁY OWCZAREK SZWAJCARSKI

Rasa psów będąca odmianą owczarka niemieckiego. Nie podlega próbom pracy.

Rasa została uznana przez FCI. Jej pochodzenie nie jest w pełni udokumentowane. Pierwsze doniesienia związane z białymi owczarkami pochodzą z XIX wieku. W roku 1882, na wystawie psów w Hanowerze, zaprezentowano jednolicie białego, krótkowłosego owczarka o imieniu Greiff (ur. 1879). Niestety obecnie nic nie wiadomo o jego przodkach. Na kolejnej wystawie psów, w 1887 roku, Greiffowi towarzyszyły dwie córki, równie białe Greiffa i Russin.
W latach 20. XX wieku owczarki trafiły do Stanów Zjednoczonych i Kanady. Rasa została spopularyzowana właśnie w tych krajach – stąd w języku angielskim biały owczarek szwajcarski funkcjonuje często jako biały owczarek amerykańsko-kanadyjski. Około roku 1970 pierwsze egzemplarze zostały importowane do Szwajcarii.
Pierwszym uznanym psem został amerykański pies Lobo, urodzony 5 marca 1966 roku. Psy urodzone z połączenia Lobo oraz innych psów z importu rozprzestrzeniły się po całej Europie, osiągając stosunkowo liczne pogłowie. Od lipca 1991 roku został uznany za nową rasę w księdze hodowlanej Szwajcarii.

Wygląd:
Biały owczarek szwajcarski to pies średniego wzrostu, silny i dobrze umięśniony o eleganckiej i harmonijnej budowie, sylwetka zamknięta w prostokącie. Głowa: mocna, sucha i ładnie wyrzeźbiona, proporcjonalna do tułowia. Oglądając z góry i z boku ma kształt klina. Osie poziome kufy i mózgoczaszki równoległe. Stop nieznaczny, ale widoczny.

• Oczy: średniej wielkości, kształtu migdała, osadzone trochę skośnie, brązowe lub ciemnobrązowe. Powieki przylegające, pożądane czarne.
• Uszy: sztywno stojące, wysoko osadzone i równoległe wobec siebie. Skierowane do przodu, kształtu długiego, na końcu lekko zaokrąglonego trójkąta.
• Tułów: mocny, dobrze umięśniony, średniej długości. Wyraźny kłąb, klatka piersiowa głęboka, owalna i długa. Wyraźne przedpiersie. Ogon: w kształcie kity, zwężający się ku końcowi, dość głęboko osadzony, sięga przynajmniej stawu skokowego. W spoczynku wiszący prosto lub lekko szablasto wygięty w ostatniej jednej trzeciej długości. W ruchu wyżej, ale nigdy powyżej linii grzbietu.

Umaszczenie jest białe, ale nie albinotyczne; szata zarówno krótko-, jak i długowłosa; włos gęsty i dobrze przylegający, bogate włosy okrywowe z podszerstkiem; krótki włos na kufie, części twarzowej głowy oraz przedniej stronie kończyn, dłuższy na szyi oraz tylnej stronie kończyn.

Biały owczarek jest odważny, ale nie agresywny, pełen temperamentu i zapału do pracy, szybko uczący się nawet skomplikowanych zadań. Jest spokojny i pewny siebie, a w stosunku do obcych zachowuje dystans. Wierny wobec jednego pana, czujny i bystry. Uchodzi za psa bardziej zrównoważonego niż owczarek niemiecki, ale i znacznie bardziej wrażliwego na stosowanie kar w procesie wychowania.

Pies wszechstronnie użytkowy, sprawdzający się w roli towarzyszącego psa rodzinnego, szczególnie dla rodzin posiadających dzieci, gdyż rasa ta charakteryzuje się tolerancją wobec dzieci oraz innych zwierząt. W Ameryce Północnej używany jest jako pies policyjny, wojskowy (tropiący), pies stróżujący, pies – przewodnik ociemniałych, pies lawinowy, pies tropiący czy pasterski.

W Polsce jak dotąd dość rzadko spotykany – na koniec 2008 r. lista egzemplarzy rodowodowych liczyła ok. 200 sztuk. Biały owczarek szwajcarski cieszy się większą popularnością w Niemczech i Czechach.

Bernardyn

                                                              BERNARDYN

Rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, znana co najmniej od XVII wieku, wyhodowana przez szwajcarskich mnichów do pełnienia funkcji psa pociągowego i psa-towarzysza. Jest narodową rasą Szwajcarii. Obecnie bernardyny są nieczęsto spotykanymi, ale dobrze znanymi psami do towarzystwa, stróżującymi i gospodarskimi. Przedstawiciele tej rasy należą do największych i najcięższych psów. Typ dogowaty. Nie podlega próbom pracy. Oczekiwana długość życia bernardynów wynosi 11 lat.

Pochodzenie bernardynów nie jest dokładnie znane. Najbardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, iż Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpy krótkowłose i agresywne mastify[4], które w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów: lżejszy, od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterskie, i cięższy, od którego wywodzi się m.in. bernardyn.
Rasa wzięła nazwę od klasztoru kanoników regularnych na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Został on założony około 1050 r. przez św. Bernarda z Menthon. Dawne kroniki zaginęły lecz wiadomo, że mnisi wyhodowali w XVII wieku (w 1660 roku) bernardyny pełniące rolę psów stróżujących i pociągowych. Z czasem przejęły funkcję górskich przewodników wyszukujących i ratujących pielgrzymów zaginionych w górach, we mgle lub śnieżycy.
Sylwetki bernardynów przedstawiano na obrazach począwszy od roku 1695, a z roku 1707 pochodzą zapiski klasztorne na ich temat. Legendy głoszą, że bernardyny ratowały zasypanych lawiną turystów, ale nie zostało to potwierdzone[4]. W późniejszym okresie bernardynom groziło wyginięcie. Dopiero po 1865 roku rozpoczęła się hodowla zmierzająca do jej zachowania. W 1867 prowadzenie dokumentacji hodowlanej rozpoczął Heinrich Schumacher z Hollingen w pobliżu Berna. Wojny XX wieku znacznie przetrzebiły populację tej rasy.

Pierwotnie bernardyn miał krótką sierść, jednak dzięki krzyżowaniu z nowofundlandem powstała odmiana długowłosa, która rozpowszechniła się po całym świecie. Bernardyny wykorzystano jako rasę wyjściową w tworzeniu innych ras, m.in. moskiewski stróżujący.

Pierwszy wzorzec rasy przyjęto 2 czerwca 1887 roku.
W klasyfikacji FCI bernardyn został zaliczony do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.2 – Molosy typu górskiego. Psy tej rasy nie podlegają próbom pracy.

Są to psy bardzo wysokie, muskularne, o potężnym kośćcu, zwartej budowie i dużej masie. Pierwotne psy były nieco mniejsze, gdyż osiągały do 50 kg. Zdarzają się przypadki bernardynów o masie ciała przekraczającej 100 kilogramów. Głowa jest duża i bardzo silna. Uszy w kształcie trójkąta, miękkie, zwisające. Oczy ciemnobrązowe. Z boku pyska widoczny jest luźno zwisający kącik dolnej wargi. Ogon bernardyna jest mocny, szeroki, lekko zwinięty ku górze.
Sierść gęsta, zarówno włos okrywowy, jak i podszerstek. W obrębie rasy wyróżniane są dwie odmiany: krótkowłosa i długowłosa.
Umaszczenie: Kolor podstawowy to biel z mniejszymi i większymi czerwono rudymi łatami (psy o umaszczeniu łaciatym) aż do czerwono rudego płaszcza na grzbiecie i słabiznach (psy o umaszczeniu płaszczowym). Jednakowo cenione jest umaszczenie odwrotne: czerwono rudy płaszcz poprzerywany bielą. Dopuszczalne czerwono rude pręgowanie. umaszczenie brązowożółte tolerowane. Pożądana ciemna oprawa głowy. Tolerowany czarny nalot na tułowiu.

Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami, nieufnymi wobec obcych. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Bardzo skore do zabawy, niezależnie od wieku. Wyróżniają się wysoką inteligencją, dobrze wychowane są bardzo posłuszne. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli – nierzadko stają w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo.
Psy tej rasy – głównie odmiany krótkowłosej – są wykorzystywane w ratownictwie górskim i w poszukiwaniach różnego typu. Znanym bernardynem był Barry, który ratował ludzi na przełęczy św. Bernarda. Legenda głosi, że uratował on 40 osób[5], a zginął przy uratowaniu 41. Pomnik tego psa znajduje się w Cimetière des Chiens, a jego ciało prezentowane jest w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie.
Trzymane są też jako psy stróżujące bądź domowe, rzadziej jako pociągowe. W wypełnianiu roli psa stróżującego pomaga im olbrzymia, wzbudzająca respekt sylwetka oraz wrodzona nieufność wobec obcych.

Bernardyn krótkowłosy jest odmianą rzadziej spotykaną od bernardyna długowłosego. W Polsce uznawany jest za rasę rzadką.
Bernardyny są podatne na skręt żołądka (choroba śmiertelna w skutkach) oraz dysplazję stawów. Występują także problemy z uszami, oczami i ślinotokiem.

Bedlington terrier

                                  BEDLINGTON TERRIER

Jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych. Typ wilkowaty. Nie podlega próbom pracy.

Z początku znany od miejsca pochodzenia jako rothbury terier miał pierwotnie cięższe ciało i krótsze kończyny[3]. Bedlington terrier został wyhodowany w północnej Anglii, w Bedlington. Wzorzec określono w roku 1869 i prawie bez zmian obowiązuje dotychczas. W żyłach bedlingtonów krąży krew bullterierów, dandie dinmont terierów, szorstkowłosych terierów, a także innych ras. Był to pies o dobrych cechach myśliwskich, wykorzystywany w polowaniach na lisy, borsuki i wydry.

Umaszczenie jest jednolite niebieskopopielate, niebieskie podpalane, wątrobiane lub piaskowe.
Psy tej rasy są bardzo łagodne dla członków rodziny, ale wojownicze wobec innych psów, mają bardzo silny uchwyt szczęk. Są żywiołowe i mają potrzebę codziennego ruchu.
Obecnie jest to pies towarzyszący i rodzinny.
Włos powinien być systematycznie i fachowo pielęgnowany oraz strzyżony.

Bearded Collie

                                          BEARDED COLLIE

Jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Podlega próbom pracy.

Rasa ta pochodzi ze Szkocji, gdzie była wykorzystywana do stróżowania i zaganiania stad owiec. Znane są też poglądy, że rasa pochodzi od psów węgierskich.

Umaszczenie występuje różne (płowe, łupkowe, brunatne, piaskowe, błękitne, szare i brązowe), niedopuszczalna jest jedynie przewaga koloru białego. Podszerstek gęsty i wełnisty, szata zewnętrzna prosta, twarda, długa i szorstka.

Psy tej rasy są bardzo inteligentne, wesołe, oddane właścicielowi i nieagresywne. Ze względu na ruchliwość psy tej rasy nadają się do uprawiania różnych dyscyplin sportowych takich jak agility czy flyball. Są wrażliwe na hałas oraz dość szczekliwe, źle znoszą samotność.

Ze względu na swoją łagodną naturę bearded collie jest idealnym psem dla tych, którzy mają małe doświadczenie w wychowywaniu psa. Posiada dużą zdolność przystosowawczą dzięki czemu będzie się dobrze czuł zarówno w mieście, jak i na wsi.

Użytkowność:

• Pies pasterski - sprawdza się jako opiekun stad.
• Pies policyjny - pomaga przy wykrywaniu narkotyków.
• Pies ratownik - w brygadach ratowniczych, poszukujących ofiar pod gruzami (np. po trzęsieniach ziemi), chwali się jego sprawność fizyczną i inteligencję.

Wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Sierść szczotkuje się raz na dwa - trzy tygodnie, by uniknąć skołtunienia. Należy unikać bardzo częstego szczotkowania by nie osłabiać włosa. Trzeba również usuwać nadmiar włosów między poduszkami palców i utrzymywać w czystości wnętrze ucha. Rasa ta jest mało podatna na choroby i niewybredna.

Beagle harrier

                                         BEAGLE HARIER 

Rasa psa, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów gończych średniej wielkości, przez FCI w 1974 roku. Podlega próbom pracy


Beagle harrier powstał pod koniec XIX wieku ze skrzyżowania beagla z harrierem oraz z niewielkim udziałem poitevina[potrzebne źródło]. Rasa ta miała polować na stada jeleni i zająców. Jest wytrwałym psem myśliwskim oraz spokojnym i łagodnym psem do towarzystwa, idealnym dla dzieci. Umaszczenie najczęściej jest tricolor biało-rudo-czarne. Sylwetka Beagle'a-Harierr'a jest mocno umięśniona i smukła.

Beagle Harrier z natury jest bardzo zdrową rasą. Żyje do około 12-14 lat. Problemy może jedynie sprawiać dysplazja bioder.

Basset gaskoński

                                          BASSET GASKOŃSKI

Jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych i posokowców, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych. Podlega próbom pracy.

Rasa powstała w XVII wieku. Wymarła w 1911 roku. Dzięki M. Alainowi Bourbounowi obecne bassety gryfońskie zostały odtworzone na jej podobieństwo.

Pies ten jest zarówno psem myśliwskim, jak i dobrym towarzyszem człowieka.
Jest przyjazny, aktywny i pełen temperamentu.
Umaszczenie jest trójkolorowe, z przewagą bieli, czarnym nakrapianiem na tułowiu i głowie oraz rudym podpalaniem na głowie. Sierść krótka. Stosunkowo długi, wąski ogon. Mocne, owalne stopy.

Basset bretoński

                                             BASSET BRETOŃSKI 

Jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych i posokowców, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych. Podlega próbom pracy.

Rasa powstała w XIX wieku w wyniku krzyżowania Gryfona fauve de bretagne z innymi bassetami. Wykorzystywana była do polowań na drobną zwierzynę w grupie składającej się z czterech osobników.

Jest żywy i przyjazny.

Umaszczenie jest jednolite, złote, czasem z białą plamką na piersi czy szyi. Sierść krótka, twarda i szorstka. Sylwetka jak u innych bassetów z długim tułowiem i stosunkowo krótkimi nogami. Głowa wydłużona z ciemnym nosem i owalnymi uszami, które są pofałdowane u nasady i osadzone na linii oczu. Szyja krótka i umięśniona. Nogi najczęściej lekko zakrzywione. Ogon gruby i zwężający się ku dołowi.